Ik had weg willen lopen. Alweer. Ik was al weleens eerder weggelopen, omdat ik me maar ellendig bleef voelen op de PAAZ. Ik wilde daar niet zijn, maar ik wist ook geen andere plek waar ik me wel veilig voelde. Dus kwam ik altijd weer terug naar het ziekenhuis.
‘Het kan zo niet langer Aukje. We gaan een IBS aanvragen.’ De verpleegkundige klonk strenger en afstandelijker dan normaal. Ik bevroor. Al mijn spieren spanden zich samen. Ik deed m’n best niet te laten zien dat ik bang was.
‘Volgens het protocol moet je nu gesepareerd worden.’
Weer de separeer in. Ik wist inmiddels hoe dat ging.
‘Dit keer gaat het op een andere manier. Twee vrouwelijke verpleegkundigen zullen je daarbij begeleiden.’
Ik snapte niet waarom het deze keer vrouwelijke verpleegkundigen moesten zijn. Weer de grote deur door en het halletje in. Een van de verpleegkundigen maakte de binnendeur open. We liepen de separeer in. De verpleegkundigen gingen in een hoek staan, recht tegenover de deur.
‘Nu moet je je uitkleden. Je schoenen, sokken, broek en blouse moet je uitdoen. Eigenlijk moet je ook een scheurhemd aan, maar voor nu mag je je t-shirt aanhouden.’ Ik voelde nog meer angst, maar kleedde me toch uit. Ondertussen keken de verpleegkundigen toe. Ik schaamde me en voelde me naakt, in alleen m’n onderbroek en t-shirt. Zonder bescherming. Naast me stond een bed met een laken erop. Ik ging snel onder het laken zitten. Zo kon ik me in ieder geval nog een beetje bedekken.
‘Je bh moet ook uit.’ M’n maag trok samen en ik werd licht in m’n hoofd. Ik voelde nog meer schaamte. Maar nog steeds liet ik niks merken. Ik stak m’n handen aan de achterkant onder m’n t-shirt en maakte m’n bh los. Ik probeerde hem onder m’n t-shirt uit te doen. Na wat onhandig geklungel lukte het. Vervolgens trok ik m’n bh door één mouw naar buiten. Ik gaf hem aan de verpleegkundigen en trok het laken nog hoger op. Ze pakten het stapeltje met mijn kleren en liepen de separeer uit. Daarna ging de deur dicht en hoorde ik de sleutel in het slot omdraaien.