‘Zit mijn das zo goed?’ H friemelde wat aan zijn stropdas en trok hem recht. Het was een donkerblauwe das met her en der ‘Seroxat’ erop geborduurd. H was een medepatiënt op de PAAZ. Hij was ook kinderpsychiater. Door zijn bipolaire stoornis had hij een manie gekregen en was hij op de PAAZ beland. Die middag was er in het ziekenhuis een bijeenkomst voor psychiaters en andere artsen. Georganiseerd door een grote farmaceut. H had een uitnodiging gekregen en wilde er graag naartoe.
Nu stond hij hier voor me. Strak in het pak, met een Seroxat-stropdas om. Hij wipte steeds van de ene voet op de andere. Door z’n medicatie kon hij niet stil blijven staan. Hij moest continu bewegen. Ik zag dat hij er zin in had. Hij kon weer even z’n oude leven in, weg van de PAAZ.
Na ruim een uur liep hij de afdeling weer op. Hij had zichtbaar genoten. Toen hij me zag staan, kwam hij naar me toe. ‘Ik heb iets voor je meegenomen. Een cadeautje.’ Uit z’n zak haalde hij een pen. Een zwarte, met mintgroene letters. ‘Prozac’ stond erop.
Weer n mooi pakkend stukje, Aukje!
Heel leuk Aukje. Geestig ook!
en fraai geschreven
het lijkt wel een “ikje” uit de Krant
Anne
Leuk en verrassend geschreven! Ben benieuwd wat er nog meer uit ‘jouw pen’ kan komen. Hou ook altijd van een ervaringsverhaal met een positieve wending waardoor je na het lezen een glimlach op je gezicht hebt en een goed gevoel.